چرا احمدرضا احمدی در روزگار گلوله و باتوم از گل و مدادرنگی می‌نوشت؟ نیما یوشیج در جایی از «نامه‌های به همسایه» آورده: «وقتی شعرمان را بی‌اعتنا به شرایط مردم به آنها بدهیم، مردم هم بی‌اعتنا می‌پذیرند» بگمانم شعرِ احمدرضا احمدی هم رویگردان(بی‌اعتنا) پذیرفته شد، چنان‌که رویگردان نوشته می‌شد؛ شعری که […]
غراله علیزاده مثلِ پایانِ بوف کور که راوی، دو چهره از یک زنِ واحد را به قتل می‌رساند؛ طناب را به گردن خود چفت کرد، تا به روایتِ خویش و خویش پایان دهد
شاهرخ مسکوب در جهانِ ناسپاس و سفله، پیوسته در جست‌وجوی عدالت اجتماعی، فرهنگ و اخلاق بود میراثِ مکتوب او مملو است از انگیزه‌های شگرفش به حقیقت و فرهنگِ ایرانی
اکنون چه بخواهیم یا نخواهیم و چه باور کنیم یا نه ابراهیم گلستان مروج تفکر چگونه دیدن است و این ارث او تا امروز بی‌وارث مانده و احتمالش بسیار است که یتیم شود
چرا آشوری قبل از هر چیز روشنفکر است؟ و این روشنفکری اوست که در واقع او را در موقعیت‌های خاص زمانی بر آن داشته تا در مصائب زبان یا تفسیر ادبیات کتاب بنویسد
نامه‌های «ملک جهان» مانند تمامی‌نامه‌های نگارش شده‌ی زنان قاجاری متنی است در آن واحد تاریخی و ادبی، این نامه‌ها اهمیت اجتماعی نیز دارند چه در اغلب آنها حذف یا تحریف سیمای زن به شیوه‌های مختلف مورد نکوهش قرار گرفته است و به شکل مستقیم نیز درباره‌ی مسایل مربوط به دربار یا سیاست خارجی اظهار نظر شده. اما به گمان من مهمتر از همه‌ی جنبه‌های تاریخی-اجتماعی نامه‌های «مهد علیا» ویژگی‌های ادبی نگارشِ اوست که باید مورد توجه قرار گیرد چه او در نامه‌هایش ظرافت‌های ادبی فراوان دارد و بسیاری برساخت‌های کلامی را آفریده است که پیش از آن در ادبیات فارسی سابقه ندارند
اتفاقی که در دهه‌ی سی و چهل برای شعر در ایران افتاد، واقعا اتفاقی استثنایی است
من معتقدِ آزادی حضور و حق حیاط و حق حرف زدن به هر شیوه و لهجه‌ای هستم
مصاحبه حامد داراب با «مو ین» نویسنده چینی برنده جایزه نوبل ادبایت 2012 که برای نخستین بار یک هفته پس از دریافت جایزه نوبل در ماهنامه تخصصی ادبیات «تجربه» منتشر شد. سومین گفتوگوی «مو ین» با مطبوعات جهان بود که پس از دریافت نوبل انجام می‌داد.
گالدوس با نازارین پرسشی آشوبنده را مطرح کرده است، آیا انسان بدون سوال از اراده‌ی الهی درباره‌ی چرایی محرومیت خود، تحملِ پذیرش رنج یا محرومیت را خواهد داشت؟
| کیارستمی فیلم‌سازِ پساتجددگرا | نوشتارِ کوتاهِ پیشِ رو، چهارماه قبل از مرگ کیارستمی در روزنامه‌ی آرمان منتشر شده است. به یاد دارم در یکی سخنرانی باعنوان «شاعرانه‌گی در سینمای کیارستمی» (خانه هنرمندان. بهمن ۱۳۹۴) اشارتی به پست‌مدرن بوده‌گی روایت در آثارِ او کرده بودم و از پسِ آن درخواست […]
نمایشعر «دشمن رسیده بود به آبخوری مدرسه» نخسین بار در سال 1394 نوشه شده است. این اثر دارای دستور اجرا و میزانسن‌های مخصوص خود است که در این متن حذف شده‌اند. این اثر بعدها در مجموعه‌ی شعر «در اتاق انتظار برای دوزخ» آورده شد که تا امروز به دلیل سانسور گسترده منتشر نشده است.